کاشت مو فرایندی درمانی است که در طول زمان دچار تحول‌ها و پیشرفت‌های زیادی شده است. در این پست قصد داریم در مورد تاریخچه کاشت مو صحبت کنیم تا بیشتر با آن آشنا شوید.
تاریخچه کاشت مو
تاریخچه کاشت مو از دهه‌‌ی 1950 در آمریکا آغاز می‌شود. اولین جراحی کاشت مو برای الگوی ریزش موی مردانه توسط دکتر نورمن اورنتریخ در سال 1952 در شهر نیویورک انجام شد. پس از این که جامعه‌‌ی پزشکی چندین بار مقالات او را رد کردند، تحقیق برجسته او نهایتا توانست در سال 1959 به چاپ برسد. دکتر اورنتریخ عبارت “تسلط اهداکننده” را برای توضیح اصول اولیه‌‌ی کاشت مو به کار برد. او توضیح داد که موی کاشته شده ویژگی‌های موی قسمتی که از آن برداشته شده است را نشان خواهد داد. به عبارت دیگر، موی سالمی که از بخش پشتی پوست سر برداشته شده است (بخش دائمی) به نحوی که گویی در محیط اولیه خود است به رشد خود ادامه خواهد داد. تسلط اهدا کننده توضیح می‌دهد که چرا مو در بخش اهدا کننده، که نسبت به ریزش مقاوم است، پس از کاشته شدن در بخشی از پوست سر که موی خود را از دست داده است به رشد خود ادامه می‌دهد.
متاسفانه، هیجان ناشی از این اکتشاف تمرکز جامعه پزشکی از این حقیقت که رشد دادن مو به معنی موفقیت در زیبا سازی نیست را دور کرد. در واقع، گرافت‌های 4 میلی متری از پوست و مویی که دکتر اورنتریخ استفاده می‌کرد (گرافت‌هایی با پهنای پاک کن مداد) باعث می‌شدند نتیجه نهایی طبیعی به نظر نرسد. در دهه‌‌ی 1970، همه‌‌ی فرایند‌های کاشت مو از گرافت‌های بزرگ استفاده می‌کردند که به آن‌ها “پلاگ مو” گفته می‌شد. عبارت پلاگ مو و کاشت مو در آن دوران به طور مترادف مورد استفاده قرار می‌گرفتند. برای سال‌ها، این گرافت‌های بزرگ نشان دهنده‌‌ی تنها گزینه‌‌ی جراحی بودند، به همین دلیل، بیمارانی که می‌خواستند مویشان جایگزین شود نتیجه نه چندان خوب حاصل را می‌پذیرفتند.
مینی گرافت و میکرو گرافت
در سال 1984، تکنیک استفاده از گرافت‌های کوچکتری که از یک نوار بافت اهدا کننده بریده شده بودند به جای بیرون آوردن آن‌ها به طور مستقیم از پوست پشت سر به زمینه ترمیم مو معرفی شد. پزشکان برای ساخت یک خط رویش موی صاف‌تر شروع به استفاده از “میکروگرافت”ها با گرافت‌هایی از یک الی دو مو کردند. فرایند استفاده از مینی‌گرافت‌ها در مرکز پوست سر و قرار دادن میکروگرافت‌ها در اطراف آن‌ها برای ساخت یک ظاهر طبیعی‌تر “مینی-میکرو گرافتینگ” نام گرفت. فرایند مینی-میکرو گرافتینگ به تدریج جای روش پلاگ را گرفت و کم کم در طول 20 سال بعدی (در طول دهه‌‌ی 1990) به روش اصلی جراحی ترمیم مو تبدیل شد. دیگر روش‌های جراحی ترمیم مو، مانند کاهش پوست سر و فلپ هم باعث به وجود آمدن نتیجه‌های غیر طبیعی می‌شدند.
استفاده از تعداد زیادی مینی-میکرو گرافت، روشی که “مگا سشن” نامیده می‌شود، در اوسط دهه‌‌ی 1990 محبوبیت پیدا کرد. مگا سشن یک پیشرفت منطقی برای برای افزایش اندازه‌‌ی جلسات کاشت مو بود چون اساسا به همان مهارت جلسات کوچکتر نیاز داشت. مشکل مینی-میکرو گرافتینگ این بود که اندازه‌‌ی گرافت‌ها بسته به دلخواه پزشک بوده و مشابه اندازه موی طبیعی نبودند. مینی گرافت‌ها ممکن است شلوغ و میکرو گرافت‌ها ممکن است نازک به نظر برسند. به علاوه، در روش مینی-میکرو گرافتینگ، پوست بین واحد‌های فولیکولی برداشته نشده بود، که باعث می‌شد محل‌های گیرنده و زخم‌ها بیش از حد نیاز بزرگ باشند و بهبود گرافت و رشد آن متغییرتر باشد.
کاشت واحد فولیکولی
یکی از مهم‌ترین اتفاقات در تاریخچه کاشت مو در سال 1994 رخ داد، زمانی که دکتر برنشتاین پس از بازدید از دفتر دکتر ویلیام راسمن به ایده ای دست پیدا کرد که می‌توانست این صنعت را برای همیشه تغییر دهد. ایده‌‌ی او این بود که تنها گرافت‌های واحد‌های طبیعی یک تا چهار مو که به آن‌ها واحدی فولیکولی گفته می‌شود کاشته شوند.
معرفی روش کاشت واحد فولیکولی (FUT) توسط دکتر برنشتاین و راسمن در سال 1995 نتایج را بسیار بهتر کرد. اما این روش به مهارت‌های جراحی بالاتری برای انجام شدن نیاز داشت. در این روش از تشریح گرافت استریو میکروسکوپی (بر اساس روش تشریح دکتر بابی لیمر) برای به دست آوردن واحد‌های فولیکولی از نوار‌های اهدا کننده استفاده می‌شود.
کاشت واحد فولیکولی در ابتدا با شک و مقاومت از سوی جامعه‌‌ی ترمیم مو مواجه شد. اما بعد از این که بیماران زیادی برای این روش درخواست دادند، که بیشتر آن‌ها نتایج عالی کاشت موی بیماران قبلی را در اینترنت دیده بودند، پزشکان این روش را با اکراه پذیرفتند. تا سال 2000، روش کاشت موی FUT به اصلی‌ترین روش کاشت و “استاندارد طلایی” برای جراحی ترمیم مو تبدیل شد.
خارج کردن واحد فولیکولی
حتی با این که بسیاری از بیماران FUT را انتخاب می‌کردند، ایده‌‌ی اورنتریخ برای برداشت گرافت‌ها به طور مستقیم از پشت پوست سر به جای برداشت یک نوار اهدا کننده هیچ گاه به طور کامل از بین نرفت. از آن جایی که پزشکان به کاشت مو با استفاده از واحد فولیکولی عادت کرده بودند، یک دکتر استرالیایی به تحقیق روی ایده‌‌ی بیرون آوردن این واحد‌های طبیعی به طور مستقیم از بخش اهدا کننده با استفاده از یک پانچ کوچک کرد. این ایده زمانی که برنشتاین و راسمن روی آن کار کردند و روش “خارج کردن واحد فولیکولی (FUE)” را در مقاله‌‌ی سال 2002 خود معرفی کردند در آمریکا محبوبیت پیدا کرد. مقاله‌‌ی آن‌ها “خارج کردن واحد فولیکولی: جراحی کاشت مو با تهاجم بسیار کم” نام داشت.
در روش FUE از یک ابزار برای ایجاد یک برش کوچک دایره‌وار در پوست اطراف واحد فولیکولی و جدا کردن آن از بافت اطرافش استفاده می‌شود. واحد فولیکولی سپس از پوست سر بیرون کشیده شده و یک حفره‌‌ی کوچک (که در عرض چند روز بهبود پیدا می‌کند) را به جای می‌گذارد. این فرایند تا زمانی که تعداد فولیکول کافی به دست بیاید ادامه پیدا می‌کند.
FUE مانند FUT در ابتدا با مقاومت رو به رو شد چون جراحان و دستیاران آن‌ها باید مهارت‌های جراحی جدیدی را یاد می‌گرفتند. و از آن جایی که FUE به یک وسیله‌‌ی خاص برای خارج کردن همه‌‌ی واحد‌های فولیکولی احتیاج داشت، مسابقه‌‌ی ساخت بهترین ابزار شروع شد. علی رغم این مشکلات، بیماران تقاضای زیادی برای فرایند کاشت مویی که یک زخم خطی در بخش اهدا کننده به جای نمی‌گذارد داشتند.
روش کاشت موی FUE پس از چاپ شدن مقاله‌‌ی هریس در سال 2005 با موضوع ابزار دو مرحله‌ای تیز/کند برای FUE توجه‌های بیشتری را به خود جلب کرد. روش دو مرحله‌ای از یک ابزار با نوک تیز برای ایجاد اولین برش در پوست و یک نوک کند برای عمیق‌تر کردن شکاف در غشاء میانی پوست استفاده می‌کرد. این روش برای کاهش آسیب به واحد‌های فولیکولی در طول خارج کردن آن‌ها موثر بود. علی‌رغم مزایای روش دو مرحله‌ای، بعضی از ابزار‌های FUE مانند سیستم‌های NeoGraft و SmartGraft هنوز از تنها یک ابزار پانچ نوک تیز استفاده می‌کنند. چندین ابزار متداول FUE، مانند سیستم SAFE و سیستم‌های کاشت موی رباتی ARTAS از یک مکانیزم دو پانچی تیز/کند استفاده می‌کنند.
محبوبیت روش FUE برای کاشت مو در سال‌های اخیر بسیار زیاد شده است. اما با این حال FUT هنوز هم زیاد انجام می‌شود. هر دوی این روش‌ها دارای مزایا و محدودیت‌های خاص خود برای بیماران مختلف هستند، به همین دلیل بسیاری از پزشکان معتقدند باید امکان ارائه‌‌ی هر دو فرایند را داشته باشند تا بتوانند بهترین گزینه جراحی را به بیماران مختلف ارائه دهند. این که کدام روش باید برای یک بیمار استفاده شود به فاکتور‌هایی مانند شل بودن پوست سر، طول موی سر بیمار و حجم موی دلخواه بیمار پس از ترمیم بستگی دارد.
خارج کردن واحد فولیکولی با ربات
یکی دیگر از اتفاقات مهم در تاریخچه کاشت مو، استفاده از ربات‌های جراحی برای انجام این عمل است. خارج کردن واحد فولیکولی با ربات (R-FUE) یک روش جراحی ترمیم مو است که در آن از یک سیستم اپتیکی سه بعدی دقیق کامپیوتری که به دست پزشک کنترل می‌شود برای مکان‌‌یابی و برداشت واحد‌های فولیکولی به طور مستقیم از منطقه‌‌ی اهدا کننده استفاده می‌شود. شرکت ربات‌های ترمیمی با عرضه‌‌ی اولین ربات ARTAS در سال 2011 ربات‌های کاشت مو را به زمینه‌‌ی ترمیم مو معرفی کرد.
ربات ARTAS، که پیشرفته‌ترین تکنولوژی در زمینه‌‌ی ترمیم مو است، به پزشکان در خارج کردن گرافت و ساخت محل‌های دریافت کننده با دقت و تداو‌می بسیار بالاتر از روش‌های دستی کمک می‌کند. یک بازوی رباتی راهنمایی شده با تصویر عمل پانچ با دو تیغه را با دقت بالا در هر برداشت انجام می‌دهد. این ربات می‌تواند در بیمارانی که موهای متفاوتی دارند، از نژاد‌های متفاوتی هستند، و در بخش‌های متفاوتی از پوست سر استفاده شود. با این که استفاده از این دستگاه تنها برای مردان تایید شده است، این ربات می‌تواند هم برای مردان و هم برای زنان موثر باشد.
دکتر برنشتاین یکی از اولین کسانی بود که از این ربات استفاده کرد و کلینیک برنشتاین در سال 2011 به اولین محل در دنیا تبدیل شد که از سیستم ARTAS در آن استفاده می‌شد. دکتر برنشتاین از زمانی که ربات‌های ARTAS عرضه شده اند با آن‌ها کار کرده است و به بهبود قابلیت‌های آن‌ها کمک‌های زیادی کرده است. کلینیک برنشتاین به عنوان محل آزمایش و ارتقاء این سیستم رباتی استفاده می‌شود.
ساخت محل دریافت کننده با ربات
یک قدم مهم دیگر در تاریخچه کاشت مو در سال 2013 برداشته شد. در این سال، ربات‌های ترمیمی با همکاری دکتر برنشتاین قابلیت ساخت محل دریافت کننده برای ربات‌های ARTAS را عرضه کرد. این ویژگی به ربات اجازه می‌دهد تا یک مرحله‌‌ی اصلی دیگر در عمل جراحی کاشت مو یعنی ساخت محل دریافت در مناطق بدون موی پوست سر، جایی که واحد های فولیکولی گرافت‌ها باید قرار بگیرند را انجام دهد. دکتر برنشتاین در یکی از مقالات خود با نام “ساخت محل دریافت با ربات در کاشت مو” که در سال 2014 در انجمن بین المللی کاشت مو منتشر شد در مورد ربات‌های سازنده‌‌ی محل دریافت فولیکول صحبت کرد. در این فرایند، پزشک ربات را با زاویه و جهت مورد نظر برای ایجاد شکاف، عمق محل، دانسیته‌‌ی متوسط و تعداد کل برنامه ریزی می‌کند. سپس در حالی که کامپیوتر تعداد محل‌ها را می‌شمارد، ربات نقشه را عملی می‌کند.
FUE برای موی بلند با ربات
دکتر برنشتاین در سال 2015 روش FUE برای موی بلند با ربات را اختراع کرد تا بیماران مجبور نباشند موی همه‌‌ی منطقه‌‌ی اهدا کننده‌‌ی سر خود را برای انجام عمل FUE بتراشند. در FUE برای موی بلند، متخصص با بالا نگه داشتن موی بلند و بریدن یکی دو نخ از آن واحد‌های فولیکولی را از موهای بلند منطقه‌‌ی اهدا کننده‌‌ی پشت و کناره‌های پوست سر بیمار بر‌می‌دارد. بعد از برداشت واحد‌های فولیکولی از نخ‌های بریده شده، باقی مو می‌تواند پایین آمده و منطقه را پس از انجام عمل بپوشاند.
انتخاب گرافت با ربات
دکتر برنشتاین در سال 2016 مقاله ای منتشر کرد که در آن مفهوم انتخاب گرافت واحد فولیکولی با ربات را توضیح داد. این ویژگی بعدا به ربات‌های ARTAS اضافه شد. ربات‌های ترمیمی و دکتر برنشتاین یک الگوریتم ساختند که سیستم ARTAS با استفاده از آن می‌تواند به طور اتوماتیک بر اساس تعداد موهای موجود در گرافت‌ها واحد‌های فولیکولی را برای برداشت انتخاب کند. با اضافه کردن این ویژگی، فرایند‌های رباتی می‌توانند در عین کاهش زخم‌ها، موی بیشتری برداشت کنند. FUE رباتی با استفاده از انتخاب گرافت با ربات می‌تواند دانسیته‌‌ی موی بالاتری ایجاد کرده و زخم‌های کمتری در منطقه‌‌ی اهدا کننده به جای بگذارد.
سیستم کاشت موی ARTAS 9x
یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌ها در تاریخچه کاشت مو زمانی رخ داد که شرکت ربات‌های ترمیمی در سال 2017 با معرفی ARTAS 9x قدم دیگری در راستای ارتقاء سیستم‌های ARTAS برداشت. دکتر برنشتاین در جلسه‌‌ی سالانه‌‌ی ISHRS در سال 2017 در پراگ این آپگریدها را معرفی کرد. این سیستم شامل اصلاحات سخت افزاری و نرم افزاری مانند توسعه‌دهنده‌‌ی پایه رباتیک، محل قرار دادن سر راحت‌تر برای بیمار، نور LED سفید، دوربین رنگی و کِشنده، سوزن برداشت 20-gauge، زخم یاب بهبود یافته، برداشت سریع‌تر و نرم افزار بهبود یافته‌‌ی ARTAS Hair Studio بود.
ARTAS 9x دارای یک توسعه‌دهنده در پایه بازوی خود است که قابلیت حرکت و دسترسی ربات را بدون افزایش اندازه و وزن خود ربات افزایش می‌دهد. این دسترسی بیشتر تجربه‌‌ی عمل کاشت مو را برای بیمار راحت‌تر می‌کند چون در این نسخه از ربات بیمار کمتر در صندلی خود جا به جا می‌شوند. این ویژگی همینطور باعث سریع‌تر شدن فرایند نیز می‌شود.
نرم افزار ARTAS 9x دارای ویژگی تشخیص زخم است که می‌تواند ناحیه‌هایی که دانسیته‌‌ی موی پایین (یا بدون مو) دارند را پیدا کرده و این ناحیه‌ها را از بخش برداشت خارج کند. این مرحله در نسخه‌های قبلی ربات به طور دستی انجام می‌شد. با استفاده از ویژگی تشخیص زخم در نرم افزار ربات، فرایند سریع‌تر شده و برداشت بیش از حد از مناطق کم مو صورت نمی‌گیرد.
ربات ARTAS 9x همینطور قابلیت استفاده از لامپ LED سفید رنگ به جای LED قرمز رنگ که چشم را اذیت می‌کرد را دارد. با استفاده از نور سفید، واحد‌های فولیکولی می‌توانند در حالی که ربات در حال کار است از پوست سر خارج شوند. این اجزا در کنار بسیاری دیگر از اجزای سیستم تلاش دارند با کاهش برش‌ها، عمل کاشت مو را بهتر کرده و باعث ایجاد یک نتیجه‌‌ی بهتر شوند.